Oorspronkelijk had ik het plan om een reisdagboekje bij te houden om op die manier zoveel mogelijk details te onthouden over de plaatsen waar ik geweest ben en de mensen die ik leren kennen heb. Maar gezien ik graag "langs Parijs rondrijd" voordat ik to the point kom, werd dit een heel gedoe met als gevolg dat mijn laatste schrijfdag van 9 februari dateert. Vandaag is het 12 maart en ben ik bijna terug in België, om even aan te tonen hoe goed mijn opzet geslaag is *ahum*. Plan mislukt maar ik heb des te meer genoten van elk moment en ik heb ber-gen foto's om mijn geheugen over deze reis op te frissen mocht dat ooit nodig zijn. Momenteel zie ik alles nog in geuren en kleuren voor mij, scherper dan ooit, alsof Portugal het laagje Belgische fijnstof definitief van voor mijn ogen weggeblazen heeft en ook mijzelf nieuw leven ingeblazen heeft.

Ik weet bijna niet waar te beginnen dus zal ik het maar chronologisch houden vanaf mijn vorige post , kwestie van er geen te grote vertel-warboel van te maken. Na São Luis ben ik verder alleen op pad gegaan en al liftend in Vila Nova de Milfontes geraakt, waar ik meteen een heleboel tips voor hostels meekreeg van mijn bestuurder. "Surf and hike" klonk als datgeen wat ik nodig had dus was de keuze snel gemaakt. Tijdens het uitpakken vertelde mijn Nederlandse kamergenoot mij over een leuke en goedkope eetplek vlakbij en na mijn eerste bezoek (soep v/d dag, stuk quiche met kleine salade en water voor nog geen 5 euro) werd dit adresje mijn vaste halte in Milfontes. 18 e piques heeft een kleine menukaart waardoor alles steeds super vers is en de porties zijn best groot, waardoor ik het niet nodig vond om zelf te koken in mijn hostel, hier kreeg ik voor dezelfde prijs lekkerder eten en moest ik zelfs de afwas niet meer doen! De enige ochtende dat ik daar effectief aan het "koken" geslagen was, ben ik trouwens azijn in plaats van olijfolie over mijn omelet beginnen gieten omdat ik ervan uitging dat het enige vloeibare flesje tussen de kruiden iets olieachtig ging zijn maar nope, ik heb dus een zuur ei mogen eten. Topmomentje. Gelukkig waren mijn pannekoeken die ik eerder gemaakt had super lekker, zo stelde ik mijzelf toch niet teveel teleur. Het was Valentijnsdag en ik was alleen in een nieuwe stad en ik had eventjes genoeg sociaal gedaan voor nu, dus deed het deugd om alleen met mijzelf, de zee, mijn leftover pannekoeken en een prachtige zonsondergang te zijn. Terwijl ik genoot van het steeds veranderende kleurenpalet en de woeste golven, keek ik al uit naar mijn surfles de volgende dag.

Deze keer ging de surfles van Surfmilfontes door onder begeleiding van een iets oudere, meer ervaren surfer die heel erg hard de focus legde op techniek, techniek en techniek. Het was de allereerste keer dat ik een lichter en smaller board kreeg dus het was echt aanpassen voor mij, gezien ik een lomp, zwaar "vlot" gewoon ben. Voor het eerst besefte ik het belang van een goeie techniek en vooral hoe erg deze mij ontbrak. Laten we zeggen dat ik meer onder de golven heb liggen spartelen dan dat ik op mijn plank gelegen of zelfs gestaan heb, maar het was zalig om toch weer in de zee geweest te zijn en ik kijk al enorm uit naar mijn Belgische surfzomer om nog meer te oefenen. Het weer was continu zalig, ondanks de wind nog steeds warmer dan ik gewoon was in São Luis. Ik voelde mij genoodzaakt om mijn jeans in te ruilen voor iets luchtiger en vond toevallig een kleedje dat perfect was voor de omstandigheden. Ondertussen is het al één van mijn nieuwe lievelingetjes geworden! En ik zou mijzelf niet zijn moest dat niet gepaard gaan met een mini fotoshoot in de zon, aanschouw mijn blije bakkes hier onder.

Vrij spontaan besloot ik hierna naar Sines te gaan en zo nog een stadje mee te pikken onderweg naar het noorden van Portugal en zoals steeds boekte ik enkel mijn eerste nacht in het hostel. Ik was zo enorm blij met die beslissing want het (eindelijk!) bezoek aan de wasserette was zo wat het meest nuttige dat ik daar gedaan heb. Sines is in mijn ogen een verwaarloosde plek -toch alleszins off season- die vuil en verlaten is en overal stinkt naar afval en hondendrollen. Het overgrote deel van de zaken was gesloten en behalve het strand en de vissersbaai was er niet veel te zien. In afwachting tot mijn check-in ben ik even op het strand gaan zitten, maar na enkele minuten resulteerde dit in het opruimen van het vuilnis in het zand omdat ik zo gefrustreerd was om het overal rond mij te zien liggen. Ik dacht dat Oostende vuil was, maar het kan dus nog erger. Het Allmar hostel was gelukkig wel een leuke plek mét gratis ontbijt en de mogelijkheid tot het volgen van yogalessen (in het Portugees maar als je al yogakennis hebt, lukt het wel), wat ik dan ook gedaan heb. Mexilhão, met zicht op de baai, en Bom Remedio, op één van de leukere pleintjes in Sines, waren ook leuke ontdekkingen voor een betaalbare foodbreak.

Mijn eerstvolgende bus van dit verlaten gat naar Setúbal, mijn volgende stop, was pas in de late namiddag en dus besloot ik om na het uitchecken beter mijn best te doen en op zoek te gaan naar de mooie (en proberdere) kant van Sines. Na een dikhalf uur wandelen vond ik deze gelukkig. Verstopt achter industrieterrein ligt dit stukje keienstrand met wilde, turkoois golven. Helaas ook hier een heleboel afval te zien maar het rook er tenminste naar hoe een zee hoort te ruiken. Het was zalig om hier gewoon even te kunnen zitten en te genieten van hoe de zee oorverdovend wild tekeer ging.

In Setúbal ging ik voor de eerste keer tijdens deze reis via Couchsurfing bij een host blijven slapen. Na mijn min of meer geïsoleerde dagen in Milfontes en Sines keek ik uit naar een goed gesprek, ik was opgelucht dat het zo goed klikte met Paulo, mij host. Toen hij vroeg of ik achterop de moto naar het Forte de São Felipe wou gaan nog net voor sluitingstijd, was ik helemaal enthousiast! Met de zonsondergang op de achtergrond dronken we een glas Muscadel uit de streek en vertelden we volop over alles wat ons te binnen schoot. Het was heel aangenaam en verfrissend en hij besloot om zijn werkshema aan te passen zodat ik een dag langer kon blijven en hij mij meer van Setúbal kon tonen.

Zoals hij mij beloofde volgde er de volgende dag een tweede motorit richting de groene bergen en "verborgen" witte stranden met onderweg de mooiste uitzichtpunten. Het was alweer een prachtige dag, wat ervoor zorgde dat er heel wat motorijders en mountainbikers op pad waren. Ik genoot van de zon en de snelheid en al het moois rondom mij en voelde mij gezegend om dit te mogen meemaken. In de late namiddag ging ik alleen op pad en probeerde ik de befaamde choco fritta, oftewel gefrituurde inktvis, in een plaatselijk restaurant. Ik heb al lekkerdere dingen gegeten maar dit is het lokale gerecht van het visserstadje dus wou ik dit toch eens geproefd hebben. Om de vettige schotel te verteren, ging ik verder op wandel en keerde ik na alweer een prachtige zonsondergang terug naar mijn host. De volgende dag stond Lissabon part two op de planning en met alle tips die Paulo mij gegeven had, keek ik hier nog meer naar uit.

Zoals ik in mijn vorige post al zei, er komt hoogstwaarschijnlijk nog een aparte blogpost over Lissabon en het nabijgelegen Belém en Sintra waar ik meer vertel over wat ik gedaan heb, leuke tips en persoonlijke favorieten meegeef. Maar om toch al een beeld te schetsen van mijn in totaal 6 dagen in de hoofdstad, vertel ik je dit: voor mij is Lissabon wandelen langs amandelbloesems en marktjes, streetart ontdekken achter elke hoek, eindeloze trappen beklimmen, van leuke feestjes genieten, op dinnerdate gaan in lokale restaurants en zonnen op het pantheon. Voeg daar nog verdwalen in de straatjes en het beste vers geperste sinaasappelsap ooit aan toe en je hebt een perfecte weergave van misschien wel één van mijn lievelingssteden tot nu toe. Maar dus binnenkort meer ;-)

Behoorlijk last minute stond Coimbra als volgende stop tussen Lissabon en Porto ingepland. Met mij eerste Blabla car ride ooit raakte ik vlot (en goedkoop) ter plaatse op mijn blijkbaar redelijk afgelegen studentenhuis. Na mij eerste kwartier in het quasi lege gebouw had ik al besloten dat ik hier maar één nacht zou blijven. Het meeste geluid kwam van mijn Chet Faker afspeellijst op Spotify en het uitpakken van mijn tas en de echo's hiervan. Ik wou voor het donker werd toch al eens een kijkje gaan nemen in de universiteitsstad en tijdens het genieten van hoe de zonsondergang de gevels van Coimbra steeds anders kleurde, werd ik benieuwd naar wat deze plaats te bieden had. De volgende morgen vertrok ik naar een hostel in het historisch centrum en had ik eindelijk door dat er een aparte app bestond voor het bussysteem ter plaatse, want volgens Google Maps moest ik alles te voet doen, zelfs al ging het over wandelen voor meer dan 4km over steile hellingen en afdalingen. Ik had niet meteen een plan, dus volgde ik mijn nieuwe kamergenoot naar het studentenplein voor een fris biertje om de middag goed te starten. Hij had nog andere afspraken en ik wou wat gaan ronddwalen op mij nieuwe bestemming, dus gingen we daarna elk onze weg. Ik ontdekte de gigantische en mooie botanische tuin van Coimbra, die oorspronkelijk dienst deed als observatie- en leerschool voor de studenten én over een wijds panorama over de stad beschikte. Ik had tot dan geen weet van deze plek dus ik was blij verrast met deze met palmbomen en eucalyptus gevulde groene zone! Naarmate ik de stadskern weer naderde, kwam ik steeds meer studentenverenigingen in de traditionele klederdracht tegen. De universiteit is de oudste van Portugal en veel van de studenten dragen nog steeds de klassieke zwarte cape boven hun kostuum. Het was best grappig om al deze meisjes en jongens in serieuze maatpakken te zien zingen en dansen op de straten, sommige verenigingen verkochten zelfs cd's.

Ik sprak na mijn wandeling af met een Portugese student via de hangout app omdat ik geen verdere plannen had en werd getrakteerd op een vegetarisch dinner en dessert, in afwachting tot zijn Couchsurfer zou arriveren. Daarna nam hij ons mee naar een polyvalent gebouw waar zowel fuiven als lessen als andere events plaatsvonden. Onze missie was het leren van een traditionele Braziliaanse volksdans. Voor Carlos en de Couchsurfer ging dat dankzij hun Balfolk achtergrond vlotter dan voor mij, maar dat zullen mijn danspartners wel gevoeld hebben aan hun tenen. Het was een leuke, onverwachtse wending van de hangout en we amuseerden ons voor enkele uren. Ik werd na een tijdje echter toch wat slaperig van de steeds herhalende ritmes en besloot terug naar mijn hostel te gaan.

Onderweg naar het hostel zag ik dat ik berichten had van mijn kamergenoot en dat hij en zijn vrienden mij uitgenodigd hadden om nog ietste komen drinken in de Erasmusbar. Dat iets komen meedrinken is dankzij de leutige bende en shotjes voor €0,80 pas om 6u30 geëindigd. Ik voelde mij helemaal één met de studentenstad, inclusief verschrikkelijk katergevoel tijdens de vroege check-out de volgende dag. Maar ik had nog een lange treinrit naar Porto voor de boeg, dus tijd genoeg om slaap in te halen.

Porto verwelkomde mij met regen, regen en nog eens regen maar ik was er meteen weg van. Veel mensen vergelijken en kiezen tussen Lissabon en Porto als het gaat om citytrips in Portugal maar ik vind dat nogal onterecht gezien beide steden totaal verschillend zijn en een volledig andere sfeer uitademen. De enige gelijkenis die ik kon vinden is dat ze beide heel gevarieerd zijn en dat je er verschillende activiteiten kan doen. Porto staat nog meer dan andere Portugese steden bekend om de gerechten met bacalhau, met name de bacalhaukroket. Deze bevat gedroogde en gezouten kabeljauw en aardappelpuree die vervolgens als één kroket gefrituurd worden. De variant die ik geprobeerd heb had daarbovenop een kern van gesmolten kaas, zo jummie! Normaal zou ik hier ergens op mijn budget moeten beginnen letten zijn maar in plaats daarvan (de supermarkten waren gesloten, poor me) ben ik gaan eten in het heerlijke op lokale gerechten geïnspireerd tapasrestaurant, Tasco.

Op aanraden van de werknemers in datzelfde tapasrestaurant ging ik de volgende dag, fris en uitgeslapen, gaan wandelen langs de stranden tot in het stadspark. De zee was wild maar het weer was gelukkig gekeerd zodat ik in t-shirt van het zonnetje kon genieten. Het was een behoorlijk lange wandeling maar het was inderdaad de moeite. Zowel de boulevards langs de stranden als het stadspark dat uitkeek op de zee waren top! Na enkele uren vogels, konijnen en surfboys spotten keerde ik terug naar het oude centrum van Porto en begon ik aan de uitputtende klim richting de ijzeren brug. Vanaf de overkant van de brug had ik een mooi zicht over porto, de Douro en de zon die begon te zakken achter de dreigende wolken. Mijn honger leidde mij terug naar het hostel waar ik deze keer wel kookte met onder andere de heerlijke witte Dourowijn die zowel vlot in mijn saus als in mijn keel ging.

Als afsluiter trotseerde ik op mijn laatste dag in het centrum de gietende regen en bezocht ik de bekende boekenwinkel Livrario Lello. Het aanschuiven werd beloond, het is inderdaad een beetje een magische plek! Ik kon Porto niet verlaten zonder het proeven van een andere lokale klassieker, de franceshina oftewel croque deluxe. Misschien lag het aan de vegetarische (en deels koude) tofuvariant die ik besteld had of de teleurstellende frieten, maar ik vind dit gerecht zwaar overroepen en zal het zeker geen tweede keer meer uittesten. Eens aangekomen bij mijn Couchsurf host Guilherme die even buiten het centrum woonde, deed ik niet veel meer dan chillen en bekomen van de hectische dagen die al geweest zijn. We babbelden over vanalles samen mijn zijn kotgenoten, aten gezellig, keken Netflix en dronken vreemde maar lekkere dranken die zijn vorige Couchsurfers ooit meegebracht hadden als cadeau. Het was de ideale afsluiter van een zalige maand in Portugal! Het idee dat ik dit prachtige land morgen moest verlaten, maakte mij triestiger dan ik gedacht had. Gelukkig waren de vooruitzichten naar een officiële terugreis naar België nog ver genoeg om ze te negeren.

Mijn schrijfspot van de dag is trouwens de "mannencrèche" in Euralille, waar boyfriends gedumpt worden in een comfortabele zetel met oplaadpunten en gratis wifi totdat hun vrouw of vriend eindelijk beslist heeft welke schoenen ze bij die nieuwe broek zouden kopen. Zo te zien waren de meeste bezetters behoorlijk geïrriteerd dat ik hier drie uren versleten heb naast mijn gigantische hoop bagage. Maar hierdoor is deze post er dus toch geraakt! Hoera voor de mannencrèche!

In de volgende post meer over mijn volgende stop: Spanje! Omdat ik zin had in paella, nog meer zon (ook al moest ik hier enkele dagen op wachten) en geen tweede busrit van +30 uur in één stuk meer aankon.

Liefs, een licht gebruinde en super gelukkige Margaux

#Portugal #travel