Ik moest denken aan een gedicht dat op de Brugse vesten op de muren geschilderd is en de zinnen zinderen na in mijn hoofd. Ik voel een traan opkomen en tegelijk gaan mijn mondhoeken omhoog. Omgaan met veranderingen is nooit mijn sterkste punt geweest, op de vele verhuizen na. Faalangst en angst voor het onbekende springen voor mij als duiveltjes-uit-een-doosje, wanneer ik het het minste verwacht. Maar toch, het avontuur lonkt.

Het was hoog tijd om mijzelf niet langer in de weg te staan en een kans te grijpen waar ik stiekem al jaren van droom: een job in het buitenland. Alleen leek het in mijn dromen zo eenvoudig om iets achter te laten. Mijn liefste vrienden, mijn warme familie, mijn geliefde Brugge en Gent met hun sfeervolle zomeragenda en een (ver)oud maar vertrouwd deeltje van mijzelf. Ik heb er denk ik nooit echt bij stilgestaan, hoewel ik mij wel altijd bewust was van die rijkdom en de bekende omgeving. Zij zijn degene waardoor ik van het leven ben blijven houden, zelfs al zat ik in mijn donkerste dieptes, keer op keer. En nu voel ik de angst opkomen dat die steun en nabijheid plots zo ver weg zal aanvoelen.

Weggaan voelde voordien nooit aan als weggaan maar eerder als een uitstap naar iets nieuws en iets beter, een uitstap waarvan ik na korte tijd weer terug kon komen. En ook het terugkomen voelde niet vreemd aan, want ik kwam terug naar waar ik mij goed voel. Na mijn reis door Portugal en Spanje voelde ik mij voor het eerst een vreemde in mijn eigen thuis. Alsof ik niet meer in het plaatje paste, alsof ik mijn vertrouwde zelf ontgroeid was. Ik heb er zoveel geleerd en zoveel inzichten gekregen en gezien wat echt belangrijk is voor mij en wat ik eigenlijk nastreefde omdat anderen het belangrijk vonden, ik wou iedereen mijn verhalen vertellen en schreeuwen dat het anders kon en dat het niet nodig is om met zoveel stress over de toekomst te leven. Hoe langer ik terug was, hoe meer mijn geschreeuw een doffe echo werd tot ik na een goeie twee weken weer verder ging met de gewone gang van zaken. Ondanks mijn liefde voor Portugal, ben ik daar België en mijn thuisstad Brugge weer meer beginnen appreciëren en omarmen en nu voel ik meer dan ooit tevoren dat mijn nomadengeest misschien toch nood heeft aan een plaats om naar terug te kunnen komen, een plaats waar mijn roots liggen. En nu ga ik die plaats verlaten.

Het vuur dat aangewakkerd wordt als ik denk aan de kans om met mijn nieuwe job de wereld rond te kunnen reizen, jaagt de angst weer in haar hoekje. Net zoals mijn familie en chosen family dat doen. Hoewel de afstand en lange afwezigheid mij soms doen vrezen voor het verwateren van vriendschappen, voel ik ook dat er meer nodig zal zijn om onze hechte banden door te halen. Maar ik kan soms serieus aan het piekeren slaan en dan is het in mijn hoofd even een eenzame, drukke chaos. En even vaak blijkt al dat gepieker volledig onnodig geweest te zijn en valt alles bijna meteen op zijn pootjes.

"Jobs fill your pockets, adventures fill your soul," en dus vertrek ik 8 mei als reisbegeleider voor Thomas Cook voor mijn eerste zomerseizoen onder de Europese zon, tot en met 31 oktober. De volgende zes maanden zal ik doorbrengen op een voorlopig nog onbekende bestemming, met onbekende collega's en een min of meer onbekende agenda. Als het mij bevalt, zullen het winterseizoen en een volgend zomerseizoen snel volgen. Ik sta voor een nieuw hoofdstuk dat misschien wel eens heel lang kan gaan duren. Wie weet. Het vuur en het enthousiasme beginnen zich alweer een plaatsje naar de voorgrond te banen en ik voel dat ik mijzelf weer aan het verliezen was in onnodige angst. Volgens mij heb ik de perfecte combo voor mij liggen. Alle verandering waar ik naar verlangde dienen zich aan. Ik ben er klaar voor.

Liefs, een onzekere/zelfzekere Margaux

#travel #selfcare