Ik herinner mij dat ik even mijn ogen sloot terwijl ik naar het vuurwerk keek in mijn mooie Gent. We hadden zonet afscheid genomen van 2017 en dansten op straat de eerste minuten van 2018 tegemoet. Alles voelde perfect aan en ik wenste dat dit nieuwe jaar een jaar zoals nooit tevoren zou worden. Een jaar waar ik een nieuw pad zou gaan bewandelen, mijn pad.

Ondertussen heb ik er een helse maar oh zo memorabele traning academy in Portugal opzitten en ben ik zo'n 50 dagen geleden mijn nieuwe Thomas Cook wereld binnengewandeld op de broeierige Napolitaanse bodem. De eerste stappen naar mijn nieuwe job. Ontelbare pizza's, pastaschotels en espresso's later kan ik jullie bevestigen dat dit meer is dan ik ooit had kunnen hopen.

De trainingsweek in Faro was intens. Een handvol onbekenden vonden elkaar na wat ongemakkelijke momenten van het al dan niet herkennen van elkaar uiteindelijk terug op de luchthaven. We hadden allemaal een ander verhaal, een andere achtergrond, maar we stonden vol enthousiasme klaar om dezelfde droom waar te maken. Op amper tien dagen tijd hebben we gelachen, geweend, onszelf ontdekt, onze dromen gedeeld, stappen terug gezet, stappen naar voor gelopen, gevochten voor elkaar en zijn we van onbekenden naar vrienden gegroeid. Sommigen besloten om tijdens de training afscheid te nemen van het team om verschillende redenen, anderen hebben op bestemming gemerkt dat dit toch hun ding niet was maar allemaal zijn we door ons eigen proces gegaan en hebben we dingen geleerd en gedeeld die niemand ons meer kan afpakken. Één ding was en is zeker: we are one Thomas Cook. En toen moest iedereen verder naar hun zonet bekendgemaakte zomerbestemming. Sommigen samen met andere collega's, anderen alleen. 

Na tien dagen vol emoties en samenzijn vielen de eerste eenzame uren op het vliegtuig mij zwaar. Twee uur lang zijn de tranen vollenbak over mijn wangen blijven rollen. Zowel van gemis als vreugde als opluchting als trots en zoveel meer.

In Sorrento viel de warmte over mij heen, ookal was het ondertussen bijna middernacht. Binnen enkele uren zou mijn eerste schaduwdag van start gaan en zou ik mijn eerste collega leren kennen. Ik sliep slecht, het straatlawaai hield mij wakker en ondanks het feit dat ik super blij was met mijn onverwachte  bestemming, begon er een paniekerig stemmetje op te komen. Ofdat dit niet de grootste vergissing van mijn leven was. Ofdat ik dat ooit wel zou aankunnen, al die verantwoordelijkheid. Ofdat ik mij hier ooit goed zou kunnen voelen, thuis zou kunnen komen in de Napolitaanse Riviera. Na 50 dagen vol ups en downs kan ik je vol trots zeggen dat dit een van de beste beslissingen ooit was.

Het duurde even voordat ik mijn weg gevonden had. Zowel in het team als in deze stad voelde ik mij de eerste weken vaak verdwaald, twijfels overvielen mij op de meest onverwachte momenten, slaaptekort speelde met mijn emoties en ik was nog vaak onzeker. Ondertussen heb ik mijn draai hier gevonden en ben ik klaar voor meer. Ik heb Capri ontdekt, heb langs de Amalfikust gereden met mijn liefste Belgische collega, zowel met de bus als al liftend, ik ben de ruïnes van Herculaneum gaan bezoeken, heb heerlijk citroenijs en pizza gegeten in Rome, ben verborgen pareltjes van stranden gaan opzoeken, ik heb wijn geproefd op de flanken van de Vesuvius, ik ben roodverbrand terug gekomen van mijn excursie op een fancy jacht, heb langs het Pad van de Goden tot in Positano gehiked en zoveel meer. Ik had enkele maanden geleden nooit durven dromen dat ik al deze kansen zo plots gekregen zou hebben.

En voor de nieuwsgierige mensen die graag eens willen weten wat ik hier nu eigenlijk exact doe als reisbegeleider kan ik je het volgende meegeven: vanalles. Mijn dagen zijn telkens anders. Soms zit ik uren te wachten tot één van onze klanten naar mijn bezoekuur komt in de mooiste (of minder mooie, eerlijk is eerlijk) hotels en andere momenten weet ik niet of 24 uur genoeg zal zijn om mijn dagplanning rond te krijgen. Vaak voel ik mij alsof ik in een callcenter werk, soms ben in psycholoog en andere momenten ziet men mij als het alwetende (en vaak teleurstellende) Orakel der bus- en treinuren. Er zijn dagen dat ik iedereen vol gemeend enthousiasme een fijne terugvlucht wens en vol spanning sta te wachten op de nieuwe arrivals en iedereen met de grootste glimlach van de luchthaven naar hun hotel begeleid. Op andere dagen heb ik zin heb om bepaalde mensen per ongeluk te vergeten in de inkomhal. Tijdens bepaalde welkomsmeetings overweeg ik een carrièreswitch als fulltime gids en andere momenten zak ik door de grond omdat ik geen enkele vraag kan beantwoorden. Soms krijg ik een warme knuffel of een grote dankjewel omdat ik hun (trouw)verjaardag niet vergeten ben, of staan zowel ik als mijn klant met de tranen in onze ogen wanneer ze mij komt bedanken om haar te steunen bij het verlies van een dierbare. Één dag stond ik zelf met de tranen in mijn ogen omdat ik er niet bij zou kunnen zijn tijdens het afscheid van mijn nonkel. En tussendoor probeer ik mijn siësta's zo vaak mogelijk te benutten want door de hitte slaap ik hier vaak slecht. Maar middagdutjes zijn life, zeker als ik deze aan het strand kan doen. Elke dag is anders, elke dag beleef ik ook anders. Er is maar één situatie waar ik telkens met exact dezelfde frustratie op reageer, namelijk wanneer iemand vijf minuten na aankomst in de luchthaven van Napels al schreeuwend "WAAR IS DE VESUVIUS?????" vraagt. Caroline weet waarom. Dus je bent gewaarschuwd. ;-)

#travel #ThomasCook