26 dec 20185 minuten om te lezen

2018: Reispijnen en geluksmomenten

Er was eens, twaalf maanden geleden, een meisjes die haar huidige situatie zo uitzichtloos vond, dat ze besloot haar werkcontract te beëindigen en de wijde wereld te gaan verkennen. Of toch alleszins het zuiden van Portugal. Een maand vrijwilligerswerk in de Algarve werd uiteindelijk een zes weken durende rondreis door Portugal en Spanje, langs gezellige hostels, gastvrije Couchsurfers en prachtige stranden. Zoals ik toen in mijn blogposts al omschreven had, waren dit intensieve en heel emotionele weken voor mij, maar ook weken waarin ik mijzelf beter heb leren kennen en mijn liefde voor het onderweg zijn enorm gegroeid is. Toen ik in maart weer thuis kwam, was ik wat in de war. Thuis was opeens niet meer helemaal thuis, ik voelde mij onbegrepen, doelloos en ik miste het reizen en de zon. Thuis leek veel opeens zo banaal en egoïstisch in contrast met de hartelijke mensen die ik had leren kennen. Dag na dag vervaagde deze visie uiteindelijk wel, want als niemand mij begreep was ik misschien zelf gewoon 'de rare'.

*** You can find the English article here ***

In april botste ik op een vacature die mij als muziek in de oren klonk: een job als reisbegeleidster in het buitenland! Ik was in die periode als interim aan de slag om iets om handen te hebben maar het gebrek aan bevrediging tijdens mijn job viel mij elke dag zwaarder. Voordat ik kon beginnen twijfelen of ik de sprong al dan niet zou wagen, was mijn sollicitatie verzonden en kort hierna werd ik uitgenodigd op gesprek, samen met de andere kandidaten. Hoewel mijn beeld van reisbegeleidster toen nog heel erg sugar coated was, kon mijn geluk niet op toen ik hoorde dat ik enkele weken later mee mocht naar de Training Academy in Portugal, waar mijn toekomstige collega's en ik tien dagen lang gezwoegd en gebond hebben. Voor ik vertrok had ik het zwaar met afscheid nemen, onder andere omdat ik doodsbang was dat er weer zoveel zou veranderen in mijzelf als toen ik in maart gemerkt heb na mijn solosreis. Ik was bang dat wanneer ik terug zou komen, niemand daar echt om zou geven en ik niet meer ging passen bij mijn vrienden of mijn "oude" overtuigingen.

Door alle nieuwe indrukken dacht ik in het begin verbazend weinig aan thuis. Ik beoefende een job die ik nooit eerder gedaan had, kende niemand rondom mij, sprak geen Italiaans en kende mijn weg amper van mijn appartement naar mijn hotels. De excursies waren geweldig en de prachtige omgeving van Sorrento verzachtte ook veel onwennigheden. Ik had een hele goede band met mijn Vlaamse collega en samen gingen we vaak nieuwe stranden of wandelpaden gaan verkennen. Er waren wel momenten waarop ik nood had aan steun vanuit het thuisfront en als ik er nu op terug kijk, heb ik daar toen enorm veel aan gehad. Na vier geweldige maanden in Sorrento kreeg ik te horen dat ik nog anderhalve maand in Tenerife kon gaan werken voor ik weer naar huis moest en mijn geluk kon niet op. Ik voelde mijn paniek tijdens mijn laatste weken in Zuid-Italië oplaaien als ik eraan dacht hoe het zou zijn om weer in België te wonen. Weer die schrik om er niet meer te passen en om 'de rare' te zijn. Nu nog meer dan daarvoor, want iedereen heeft zijn of haar leven, jobs, studies, lieven en ik zag helemaal niet hoe ik daar nog in zou passen. Mijn "uitstel van executie" was dus heel erg welkom in de vorm van Tenerife. Ik was er nog nooit eerder geweest, had online al verschillende foto's en blogs van de prachtige natuur gevonden en het team is er veel groter en jonger dan in Sorrento, wat ook interessant zou zijn. Mijn eerste twee weken op het Canarische eiland verliepen echter niet zo vlot. Ik miste thuis en Sorrento, mijn tweede thuis, meer dan ooit. Ik had helemaal geen voeling met deze plek en doordat er zodanig veel collega's waren die elkaar al de hele zomer hadden leren kennen, voelde ik mij enorm alleen. Ondertussen heb ik gemerkt dat deze periode helaas voor iedereen deel uitmaakt van de job, alleen ervaart iedereen dit anders en op een ander moment. Het is een periode van aanpassing, je eigen kracht terugvinden en je weg zoeken in het onbekende.

Mijn laatste vier weken in Tenerife zijn voorbij gevlogen. Ik verbleef samen met twee andere collega's in ons huisje in Playa de las Americas (een verschrikkelijke buurt als je het mij vraagt) waar we steeds meer een thuis-gevoel creëerden en ik op vrije dagen zo vaak mogelijk op stap ging naar waar ik nog niet eerder geweest was. Ik was doodmoe van al dat heen en weer geloop maar verliet het eiland uiteindelijk met een heel voldaan gevoel. Niet iedereen heeft de kans om tijdens zijn eerste seizoen als service rep twee bestemmingen te mogen beleven, ik ben enorm dankbaar voor deze ervaring! De vermoeidheid had mij wat onverschillig gemaakt en dit gevoel bleef in mijn kleren hangen toen ik weer terug in België was. Ik was van een bijna zes maanden durende (letterlijke en figuurlijke) zonneperiode naar een grijze, onwennige mist gegaan. Niets deed er nog toe, ik voelde mij overal teveel, nutteloos en heel erg alleen. Zelfs de spullen in mijn kamer leken van iemand anders te zijn. Mijn hele routine was verdwenen en ik voelde mij weer 'de rare'. Je zou kunnen zeggen dat deze job mijn prins op het witte paard was en ik nu een intens liefdesverdriet had. Dat heb je dan als je houdt van plaatsen die je nog moet ontdekken en mensen die je nog moet leren kennen. Verliefd zijn op reizen en op wat reizen in je teweegbrengt, de pijnen die je ervaart als je afscheid neemt van een oud deel van jezelf of wanneer je jouw verhaal wilt vertellen maar niemand echt luistert omdat je nu weeral over hetzelfde wilt beginnen, zijn zaken die niet veel mensen begrijpen.

Dat mijn probleem een luxeprobleem is, ben ik mij van bewust. Het is dan ook grotendeels een droomjob. Ik kan de mooiste plekken leren kennen, gratis deelnemen aan anders peperdure excursies, ik wissel elke 3-6 maand van "kantoor" en er zijn zelden bewolkte, regenachtige dagen. Ooh ja, en er zijn overal palmbomen! Ik vertel ook heel graag over mijn job, de mooie (en minder mooie) momenten die ik er al door beleefd heb, de prachtige zonsondergangen die ik gezien heb. Het vult mijn lichaam met een warm, gelukkig gevoel. Je moet een beetje gek zijn om zo hard te werken voor een relatief klein loontje, maar als ik denk aan hoe gelukkig mij dit maakt, kan er nog wel een tweede (of derde of ...) seizoen bij. Het zorgt ook voor nog meer bloginspiratie want ik vind het heerlijk om al dit moois met jou te delen. Ik wou in 2018 meer en intensiever reizen, een job vinden die ik echt graag doe en meer momenten gelukkig zijn in plaats van in donkere hoekjes te hangen waar ik te vaak heen ging de afgelopen jaren. Tot zover kan ik deze eerste twee wensen alvast afvinken -de laatste is nog wat work in progress- en beloven de komende maanden alleen maar meer en meer in die richting te gaan. Ik zet deze keer wel mijn helm op, zodat ik helemaal klaar ben voor waar de rollercoaster mij in 2019 zal brengen. Bedankt aan iedereen die op zijn of haar manier een steentje bijgedragen heeft aan mijn glimlach. Ik hou van jullie.