Tussen verhuisdozen en nieuwe muren

Het is alweer enkele weken geleden dat ik nog een blogje schreef. Mijn hoofd stond er niet zo naar. Af en toe wel. Maar dan kon ik geen begin vinden en besloot ik het maar te laten rusten. Mijn handen zijn wel bezig geweest. Met schilderen en tekenen. Met verhuizen. Mijn hoofd was ook heel druk. Met de wereld en met plannen. Vaak ook met mediteren. Soms eens luchtig, soms eens zwaar. En ondertussen bleef de tijd maar tikken. Ze tikt nog steeds volop verder. Ik denk dat ik op een korte pauze aan het wachten was, even uitrusten en ademhalen. Maar deed ik dat niet al zo vaak, die afgelopen maanden? Weken amper sociaal contact, veel slapen en af en toe eens iets doen wat moest. Tijd, ze haalt je in en je lijkt er nooit genoeg van te hebben. Ik besloot het schrijven toch nog een herkansing te geven. Jullie even op de hoogte brengen van hoe het nu gaat, daar in Gent. En in Oostende. De warme gloed van de ochtendzon werkte als een zachte, aanmoedigende glimlach, terwijl ik vermoeid op de fiets sprong en nadacht over deze tekst. De vorige nacht was weer eens te kort, de avond te gezellig. Maar vermoeidheid houdt mijn pen niet tegen. Wees welgekomen in mijn eclectische maar blije hoofd.

Ik was al een tijdje aan het denken over een eigen plek. Cohousen leek mij een ideale compromis tussen mijn nood aan momenten alleen en mijn hunkering naar sociaal contact. Tijdens die weken in lockdown ging het allemaal wel om thuis te zijn, maar toch wou ik mijn vleugels uitstrekken. Ik heb veel gevloekt op het coronavirus. Hoe het zomaar uit het niets elke aanraking, zij het met woorden of met huid, wegknipte uit mijn leven. Alles leek opeens verboden.

Gelukkig ging mijn hoofd niet mee op slot toen de handelszaken sloten. Eerst wel, want het was heel veel om te slikken. Een virus dat de wereld deed stoppen. Duizenden doden wereldwijd. Thuisblijven als je kan en vooral je handen heel veel wassen. Er was een tekort aan wc-papier en aan aanrakingen. Een overvloed aan nieuws en aan huidhonger. Op mijn vensterbank droomde ik weg. Soms zag ik anderen passeren op straat, verbaasd of geamuseerd omhoog kijkend naar hoe ik er schilderde of 'Whatsapero's' hield met vrienden die toen nog zo ver weg leken. Daar kon ik van de zon genieten en leek alles zo vredig. Heel even leek het dan alsof er geen virus was. Eindelijk had ik tijd om mijn creatieve kronkels buiten te laten, dat deed zoveel deugd! Enkele weken gleden voorbij. Eerst was het allemaal leuk, al die extra tijd. Ik stortte mij op allerlei projectjes zoals mijn sterrenbeeld-tekeningen en het maken van creatieve selfies in huis.

Na een week of 7 werd het wel erg lang, het begon allemaal wat tegen te steken. Dat gebeurt mij vaker. Nog steeds had ik genoeg dingen om mij bezig te houden, ideeën die echt wilden worden, plannen die ik tot leven wou wekken. Er staan altijd veel tabbladen open in mijn hoofd. Een soort van geordende chaos die mij bezig houdt. Maar ik had weer zin om aan de slag te gaan, mensen te zien, routine terug te vinden. En toen kreeg ik een vacature binnen waarvoor ik die vervloekte corona eigenlijk dankbaar mag zijn. Sinds enkele weken werk ik in Oostende als corona tracer in één van de callcenters. Deze job heeft mij de mogelijkheid gegeven om mijn routine weer een klein beetje meer in balans te brengen en om vaker naar het strand te gaan, iets wat ik zo gemist had tijdens de 'lockdown light'. Dankzij de job heb ik kort daarna ook een huurcontract kunnen afsluiten. 2020 was dan toch niet op zeep.

Op 1 juni ben ik gaan cohousen in het levendige Gent, een stad die ik altijd al in mijn hart gedragen heb. De eerste keer dat ik echt op eigen benen sta, weg van onder moeder's vleugels. Het was allemaal heel hectisch en toch ook heel vlot. Tussen de (vrij last minute geplande) verhuis en de daarbijhorende stress door, werd ik met een kalm gevoel van thuiskomen overvallen. Een gevoel van 'ik zit hier op mijn plek'. Mijn huisgenoten zijn super, de sfeer zit goed en ook de ligging van ons huis is top. Patella, het schattige poezebeest van één van mijn roomies, maakt het plaatje compleet. Tussen mijn plantjes en kadertjes vind ik stilletjes aan de rust terug. De vele tabbladen in mijn hoofd roepen nog steeds om ter luidst. Dat zal altijd wel zo zijn, denk ik dan. Zo heb ik het graag want stilte is vaak oorverdovend. Maar soms ook erg welkom. Ach ja, die balans zal ik ooit nog wel eens vinden. Eerst nog wat verder uitpakken.

Groetjes uit Gent!

Margaux