Why I quit modeling
Glamour, verre reizen, dure merkkledij en bekende fotografen. Dat was het antwoord dat je gekregen zou hebben mocht je aan een zeventienjarige mij gevraagd zou hebben wat ik nu echt het allerliefste wou bereiken in mijn leven. De voorbije jaren wuifde ik mijn hobby als model vaak weg wanneer ernaar gevraagd werd. Meestal was dit omdat ik mij niet zelfzeker genoeg voelde om hiervoor naar buiten te komen, omdat ik niet goed genoeg was, maar die droom zat jarenlang hardnekkig door mijn hoofd te spoken.
*******English version below*******
Om even met de deur in huis te vallen: ik heb nooit als professioneel model gewerkt. Professioneel als in lid van een modellenbureau en regelmatig geld verdienen met wat ik doe. Nope. De interesse is begonnen met een casting voor A-mode als dertien- of veertienjarige, waar ik toen niet verder kwam dan de eerste ronde. Op mijn vijftiende liep ik voor het eerst mee tijdens een modeshow en daarna deed ik af en toe eens fotoshoots om mijn portfolio uit te bouwen. Hoewel ik elke keer genoot van deze momenten en samengewerkt heb met de meest inspirerende en creatieve mensen, heeft mijn zelfbeeld en mijn mentale gezondheid wel enorm geleden onder die droom. Ik vond vorige week een notitieboekje terug waar ik in 2017 een stukje tekst geschreven had over die periode van modellenwerk. Ik vond het moeilijk om deze herinnering te lezen. Vooral omdat ik niet meer wist wat er toen juist allemaal door mijn hoofd gegaan was en vooral hoe diep alles toen zat. Maar ik vind het belangrijk om dit te delen, voor mijzelf en voor wie er misschien zelf ook iets aan kan hebben.
(Photography by Justine Bonne, hair Kelly Vanophem, 2017)
"Vorig jaar maakte ik een grote collage, een soort van wishlist van alles wat ik diep vanbinnen wenste. Die collage maakte ik om mijzelf visueel te helpen herinneren waarvoor ik alles deed, ging doen. Ze bestond hoofdzakelijk uit magazine-knipsels van modellen en mooie woorden als "inspiring women", "happy body", "je dromen tellen". Mooie, maar meestal holle woorden. Geplakt tussen en rond deze sterke, moedige vrouwen in designerkleren. Nu, enkele maanden en een paar "dipjes" later (depressie mag hier wellicht niet gebruikt worden, volgens die ene psycholoog ging het gewoon om slaaptekort), kan ik mij moeilijk herinneren waarom ik deze vrouwen zo sterk vond. Misschien was het omdat ze ondanks het harde werk en soms vermoeiende omstandigheden magisch mooi bleven poseren, of omdat ze afwijzing na afwijzing, casting na casting blijven doen wat hun agency vraagt, ook al brengt dit angst en ongelukkige gevoelens met zich mee. Of misschien was het gewoon omdat zij er wel in slaagden steeds magerder te worden en zichzelf steeds dikker te vinden, terwijl ikzelf vol zelfverwijten en schuldgevoel nog een boterham naar binnen stak.
Ik heb mij dik, lelijk, eenzaam, onbegrepen en mislukt gevoeld. Ik heb gewalgd van mijn denkwijze en kort daarna weer van mijn "vette" lijf en daarna weer van mijn ziekelijke denkwijze. Maar ik bleef eten. Ook daarvoor haatte ik mijzelf, het gebrek aan wilskracht om suiker, zuivel, zoet fruit, vet en koolhydraten te kunnen laten. Ik heb gedetoxed in de hoop enkele kilo's kwijt te raken. Na amper drie dagen in mijn sappenkuur was ik volledig verzwakt en uitgeput en nog steeds even zwaar. Ik heb geprobeerd om gezond te eten (enkel gezond, geen extra's of "beloningen"), maar elke keer als de "co-ouderschapswissel" plaatsvond en ik weer bij de andere ouder was kreeg ik vlees, saus, eclairs, taart, soezen. Hoe meer ik dit voorgeschoteld kreeg (en opat, want ja, geen wilskracht), hoe meer ik overtuigd was dat ik deze fase voorbij moest en nog even op mijn tanden moest bijten tot ik op kot zat en zelf kon koken. Ik heb dieetpillen en vetverbranders geprobeerd. Ik heb mij nog nooit zo verloren en ver van mijzelf gevoeld. "Happy body". Juist ja.
Het doet pijn om te beseffen dat ik zo tegen mijzelf gelogen heb. Hoe ik niet wou inzien dat een "onschuldige" opmerking van een agency over "13 cm aan de heupen moeten verliezen" mij kapot aan het maken was. Hoe ik mijzelf liever van mijzelf vervreemde om heel misschien tijdelijk in het oppervlakkige beeld van (on)bekende te passen. Een belangrijk designer, een modebijbel, de grote Fashion Weeks, die top fotograaf. Golddiggers and grave diggers. Zouden ze dit zelf eigenlijk wel inzien? Hoogstwaarschijnlijk wel, maar dan als iets waar je hen voor mag bedanken, als beloning in plaats van een probleem. Ik stop ermee." (22 maart 2017)
(Photography by Naser Kianersi, 2016)
Het is nu zo'n jaar geleden dat ik de laatste keer voor de camera gestaan heb en mijn laatste shoots waren telkens shoots waarbij mijn maten er niet toe deden of waarbij verschillende lichaamstypes juist omhelst werden. Eigenlijk hebben die maten er nooit toe gedaan voor de fotografen waarmee ik samengewerkt heb, omdat er helemaal niets mis was en is met mijn maten en mijn lichaam. Gelukkig kan ik dit nu ook zo zien en kan ik dat hele hoofdstuk achter mij laten zonder mij er slecht over te voelen. Ik kijk met een blij gevoel terug op hoe ik mijzelf door dit alles geworsteld heb. Over de rijkdom en zelfkennis die dit mij vergaard heeft. Ik ben trots op de foto's die ik samen met andere creatieve zielen tot stand heb kunnen brengen. Ik ben trots op mijn lichaam, over hoe gezond en mooi en lief het voor mij is. En zeg nooit nooit, ik sta nog steeds graag voor de lens. Maar momenteel focus ik liever op mijn innerlijke ontwikkeling dan op iets oppervlakkig als een lichaam of uiterlijk vertoon.
*******English version below*******
(Photography by Sjoske Brackx, hair Kelly Vanophem, make-up Lore Vanpee, 2017)
English: Glamour, far away travels, expensive designer clothes and famous photographers. That would have been my answer if you'd asked a seventeen year old me what I, of all the things in the world, really wanted to reach in my life. The past years I always felt a bit awkward when someone asked about my hobby as a model because I didn't believe in myself enough to think that I would get somewhere with it or that I was even worth it. But despite that, this dream was haunting me for years.
To get straight to the point: I never worked as a professional model. Professional as in being part of an agency and earn money on a regular base with what I do. Nope. My interest in modeling started when I was about thirteen or fourteen years old with a casting for a fashion brand called"A-mode". I didn't got any further than the first round. When I was fifteen I walked my first fashion show and since then I did photoshoots every now and then to start building a portfolio. Even though I enjoyed these moments every time and I got to work together with the most inspiring and creative people, my self image and mental health were suffering a lot from this dream. Last week I found a notebook back in which a had written a short text back in 2017. This text was about this whole period of modeling. It was hard to read this memory. Especially because I didn't quite remember all the things that went through my head back then and I had forgotten how deep it was hurting me. It is important for me to share this. For myself and for others who can maybe pick something up from it.
(Photography by Phil Eggen, make-up Magdelaine Poppe, 2016)
"Last year I made a huge collage, some kind of wish list of all the things I wanted deep inside. I made this collage to give myself a visual reminder for what I was doing it all for. It mainly existed out of pictures I'd cut out of magazines, pictures from models and pretty words such as "inspiring women", "happy body", "count your dreams". Pretty but hollow words. Glued between these strong, brave women in designer clothes. Now, a few months and a few "downs" later (I probably can't use the word "depression" here because according to this one psychologist I just needed a bit more sleep) I can hardly remember why I thought these women were so strong. Maybe it was because despite all the hard work and tiring situations these women were still posing magically beautiful or because they kept doing what their agency asked them, rejection after rejection, casting after casting, even when it brought anxiety and sadness with it. Or maybe it was just because they exceeded to become skinnier and skinnier and thought the opposite of themselves, while I was filled with self-blame and guilt and still went for an extra sandwich.
I have felt fat, ugly, lonely, misunderstood and failed. I have felt disturbed of the things I thought en shortly after disgusted again by my "fat" body en after that again of my sick way of thinking. But I kept eating. I also hated myself for that, for not being strong enough to leave sugar, dairy, sweet fruits, fats and carbs behind. I detoxed because I hoped it would made me loose some kilos. After barely three days in my juice cleanse I was weakened and exhausted and still as heavy. I tried to eat healthy (really healthy without any treats or extras), but every time when my "co-parenting switch" took place and I went to my other parent I got plenty of meat, sauce, pastries, pies. The more I got this (and ate it, because yep, no willpower), the more I started to believe that this was all just a phase that I had to get through until I was living on myself during my internship, where I would be able to cook by myself. I took diet pills and tried fat burners. I never felt so lost and far from myself. "Happy body". Yeah sure.
It hurts to realize how I was lying to myself. How I didn't want to recognize how a "innocent" remark about "loosing 13 cm around my hips" was breaking me. How I rather alienated myself from myself to maybe, just maybe fit into the shallow world of an (un)known person for a second. An important designer, a fashion bible, the big Fashion Weeks, that top photographer. Gold diggers and grave diggers. Would they even realize this themselves? Probably, but more as something you may thank them for, as a reward rather than a problem. I quit." (22 March 2017)
(Photography by Naser Kianersi, 2016)
It's been about a year since I was standing in front of the camera and the last shoots I did were photoshoots where my size didn't matter or where they even embraced different body types. Actually my sizes never mattered to the photographers who I worked with, because there was and is nothing wrong with them and with my body. Thankfully I can now see it all like this. Thankfully I can leave this chapter behind me without having a bad feeling about it. I can happily look back on how I wrestled myself through all this. On the wealth and self-knowledge I accumulated. I am proud of the pictures I created together with other creative souls. I am proud of my body of how strong and beautiful and kind it is to me. And never say never, I still like to strike a pose in front of the camera. But right now I prefer to focus on my inner development instead of something as superficial as a body or pretence.
(Photography by Rachel Gruijters for Ophelia Lingerie, make-up Astrid Benedikte Gruyaert 2018)
(Photography by Claudia Raymat, 2016)
(Photography by Anton Kusters for Sander Bos, 2017)
Cover photo on top: left: photography by Charlotte Mariën, make-up Sarah Cluyse (2018), right: photography by Claudia Raymat (2016)
I choose the photos in this article because I like them a lot. Some of them because of the good vibes during the shoot or because I loved the styling or setting or because I just think they are really awesome. The names of the photographers are below each photo.
Commentaires